Contionary:twijvelen

Skundavisk

Etymology

From twijvel.

Pronunciation

• IPA: /twɪjβɘlɘn/

Verb

twijvelen (weak, third-person singular simple present twijvelt, past tense twijvelde, past participle getwijveld, past subjunctive twijvelde, auxiliary haven)

1. to doubt, to be doubtful

   Si begann, tharover ernstlijk te twijvelen.

   She began to doubt seriously about it.

Inflection

infinitive		twijvelen
present participle		twijvelend
past participle		getwijveld
auxiliary		haven
	indicative		subjunctive
present	ik twijvele	wi twijvelen	ik twijvele	wi twijvelen
	thou twijvelst	ji twijvelt	thou twijvelst	ji twijvelt
	hi, si, hit twijvelt	si, Si twijvelen	hi, si, hit twijvele	si, Si twijvelen
preterit	ik twijvelde	wi twijvelden	ik twijvelde	wi twijvelden
	thou twijveldest	ji twijveldet	thou twijveldest	ji twijveldet
	hi, si, hit twijvelde	si, Si twijvelden	hi, si, hit twijvelden	si, Si twijvelden
imperative	twijvel	twijvelt (ji)